Biblio TH / Bind and Unfold 1

 @ห้องเรียน1-A

มิโดริ : Zzz...Zzz...

           ....อืม...ห หืม?นี่ฉันหลับไปหรอ?

ฮาจิเมะ : อรุณสวัสดิ์ครับ ทาคามิเนะคุง~♪

มิโดริ : ฮ้าว...อะ อื้ม...?

ฮาจิเมะ : เฮะ ๆ ยังสะลึมสะลืออยู่เลย~จำได้มั้ยครับว่าตัวเองอยู่ที่ไหน?หรือบางทีอาจจะลืมชื่อผมไปแล้วด้วยรึเปล่า?

มิโดริ : ไม่ ฉันจำได้...นายเป็นเพื่อนร่วมห้องของฉัน แล้วทุกคนที่นี่ก็มีเอกลักษณ์มาก ๆ เพราะงั้น...แล้วที่บ้านฉันก็เป็นร้านขายผัก การจำชื่อคนมันเป็นเรื่องพื้นฐานล่ะนะ...

อืม ชิโนะคุง...ฉันหลับไปทั้งคาบเลยงั้นหรอ...?

ฮาจิเมะ : ใช่ครับ~แล้วก็หลับไปจนหมดคาบเลย ขี้เซาจังเลยนะครับ 

เธอดูหลับสบายมาก ๆ จนผมไม่อยากปลุกเลยล่ะ แต่ผมเป็นเวรวันนี้ ถ้าเธอยังอยู่ที่นี่ผมก็กลับบ้านไม่ได้น่ะครับ

มิโดริ : งั้นก็น่าจะปลุกตั้งแต่แรกสิ...ฉ ฉันขอโทษ โอเคมั้ย?

อ่าา ให้ตายสิ...ช่วงนี้มันเหนื่อยมาก ๆ เลย การซ้อมของริวเซย์ไตมันหนักขึ้นแล้วก็หนักขึ้นเรื่อย ๆ 

ฉันยังไม่ชินกับเรื่องของไอดอลแบบนี้เลย..

อืม ชิโนะคุง...ให้ฉันช่วยทำเวรเพื่อเป็นการขอโทษนะ...

ฮาจิเมะ : อ๊ะ ไม่เป็นไรครับ~มันเสร็จหมดแล้วล่ะ

ผมมักจะรับงานพาร์ทไทม์ในโรงเรียน ผมเลยชินแล้วก็ถนัดงานจำพวกนี้น่ะ

มิโดริ : งั้นหรอ...อือ~แต่ฉันรู้ผิดจริง ๆ นะเนี่ย...

โอ๊ะ จริงสิ ฉันจะให้แครอทเป็นการขอโทษนะ...แล้วฉันก็มีหน่อไม้ฝรั่งด้วย...♪

ฮาจิเมะ : เห? ทำไมถึงพกผักไปไหนมาไหนด้วยล่ะครับ? แต่ช่วยเรื่องค่าอาหารได้มากเลยล่ะ เพราะงั้นขอรับไว้ด้วยความยินดีนะครับ~♪

(เฮะ ๆ เวลาที่ทาคามิเนะคุงพูด เขามักจะพึมพัมเหมือนกำลังอารมณ์ไม่ดี แล้วเขาก็ตัวสูงมาก...)

(ตอนแรกคิดว่าจะเป็นคนที่น่ากลัวซะอีก)

(แต่พอได้คุยกันจริง ๆ กลับเข้าหาง่ายจนน่าตกใจเลยล่ะ...เหมือนกันมีความนุ่มฟูแบบนั้นเลย...♪)

มิโดริ : (ชิโนะคุงเป็นคนดีจังเลยนะ...อยากรู้เลยว่าโตมายังไงให้เป็นแบบนี้ได้)

(เขาดูขี้อายแล้วก็ขวัญอ่อนพอ ๆ กับฉัน เพราะงั้นเลยรู้สึกถูกชะตา...)

ฮาจิเมะ : อืมม...มีอะไรรึเปล่าครับ? ผมรู้สึกแปลก ๆ ที่โดนจ้อง-เพราะว่าเธอหน้าตาดีด้วยจนมันทำให้ผมใจเต้นนะครับ

มิโดริ : อ่า--ขอโทษที ฉันโดนบอกแบบนั้นบ่อย ๆ เหมือนกัน...บางทีก็โดนเข้าใจผิดแปลก ๆ เวลาไปมองตุ๊กตามาสคอตที่ห้อยอยู่บนกระเป๋าคนอื่น

เหะ ๆ ...เราคุยกันเรื่อยเปื่อยมากเลยนะ กลับบ้านกันดีกว่ามั้ย ?

ฮาจิเมะ : จริงด้วยครับ~แต่ผมไม่มีเรื่องให้ต้องรีบกลับขนาดนั้นหรอกครับ

ข้างนอกฝนก็ตกหนักด้วย เนอะ? ราบิทส์ก็มีตารางซ้อมที่ด่านฟ้าแต่สุดท้ายก็ต้องพักไว้ก่อน

ห้องซ้อมในร่มก็เต็มหมดในวันที่ฝนตกแบบนี้...

ตอนนี้พวกเราหาห้องให้เช่าไม่ได้เลย ช่วงเวลาแบบนี้ทำให้ผมรู้สึกว่าการเป็นยูนิตที่อ่อนแอมันลำบากจังเลยนะ

แต่ผมสามารถกลับไปซ้อมที่บ้านได้ ผมตั้งใจว่าจะซ้อมแบบอิสระล่ะครับ~

แต่กำแพงบ้านมันบางมากเพราะงั้นคงจะขยับหรือทำเสียงดังมากไม่ได้

มิโดริ : งั้นหรอ...ริวเซย์ไตพึ่งจบงานใหญ่ไป เลยอยู่ในช่วงพักน่ะ...

ถ้ากลับบ้านก็คงแค่โดนเรียกให้ไปช่วยงานในร้าน เลยว่าจะไปที่อื่นฆ่าเวลา...

ไปซ้อมที่ชมรมบาสก็เหนื่อย...บางทีอาจจะไปยืมหนังสือที่ห้องสมุดมาอ่าน...

ฮาจิเมะ : โอ้ เธอเองก็อ่านหนังสือด้วยหรอครับ? คิดไม่ถึงเลยนะครับ~♪

มิโดริ : ก็ แค่บางครั้ง...ฉันชอบอ่านหนังสืออยู่บ้านมากกว่าออกไปข้างนอก...ฉันค่อนข้างเก็บตัวน่ะนะ~♪

ฮาจิเมะ : เหมือนกันเลยครับ~ผมชอบอ่านหนังสือ วาดรูปแล้วก็ดูดาว...

ผมชอบอะไรแบบนั้นมากกว่าพวกกีฬา แล้วผมก็ทำมันได้ดีกว่าด้วย

เอะเฮะ ๆ ถ้าไม่ติดอะไร พวกเราไปห้องสมุดด้วยกันดีมั้ยครับ ?

ผมนึกได้ว่าใกล้ถึงเวลาต้องคืนหนังสือที่ยืมมาแล้วด้วย ยังไงก็ต้องไปอยู่แล้ว

แต่ถ้าเป็นการรบกวนก็ไม่เป็นอะไรนะครับ~♪

มิโดริ : ไม่รบกวนหรอก...มีนายอยู่ฉันรู้สึกอุ่นใจนะ...♪

ฮาจิเมะ : จริงหรอ? ดีใจจังเลยครับ~ผมอยู่ราบิทส์ก็ควรจะเป็นเหมือนสัตว์ตัวเล็กที่เยียวยาเธอได้ เอะเฮะ ๆ ปย๊ง ปย๊ง~♪

---เหวอ?!

มิโดริ : ระวัง!

ระวังหน่อยสิ นะ?วันนี้ฝนตกพื้นมันลื่นนะ...

ฮาจิเมะ : ค ครับ อ๊า เกือบจะล้มแล้วเชียว...ผมไม่ควรจะเลินเล่อเกินไปสินะครับ...เอะเฮะ ๆ ขอบคุณที่ช่วยจับไว้นะครับ 

ทาคามิเนะคุง ให้ความรู้สึกเหมือนฮีโร่จริง ๆ เลย...♪