Biblio TH/ Bind and Unfold 2

 @โถงทางเดิน

ฮาจิเมะ : จะไปแล้วนะครับ~♪

ฮึบ สไลลลด์~♪

มิโดริ : โหห..ชิโนะคุง สุดยอดเลย...สถิติ3.57เมตร

ฮาจิเมะ : เยย้~♪ สถิติใหม่แหละครับ~!

มิโดริ : ตาฉันแล้ว หืม...ขาฉันยาวกว่าบางทีอาจจะเป็นประโยชน์ก็ได้...

สไลด์~♪

อ่าา ไม่นะ เกิดกลัวตอนครึ่งทางขึ้นมาเลยเผลอหยุด...

ฮาจิเมะ : เอะเฮะ ๆ ผู้เล่นทาคามิเนะไปถึงสถิติที่ 2.3 เมตร~♪

มิโดริ : ผู้เล่น...?

ฮาจิเมะ : ตาผมแล้วครับ สไลลลด์

โอ๊ะ! ผมทำสถิติใหม่ได้อีกแล้วรึเปล่านะ?

มิโดริ : อื้ม...นายน่าจะไปไกลกว่าสี่เมตรได้แล้ว ฉันคิดว่านายอาจจะเป็นอัจฉริยะก็ได้นะ...

ฮาจิเมะ : เอะเฮะ ๆ สไลด์ไปบนทางเดินลื่น ๆ สนุกมากเลยครับ 

แต่แบบนี้จะไปไม่ถึงเอารึเปล่านะครับ

มิโดริ : คิดว่าไม่เป็นไรหรอก ใช่มั้ย?พวกเราเองก็ไม่ได้รีบด้วย...หนังสือที่ยืมมาก็ยังไม่ถึงกำหนดคืน จริงมั้ย?

อีกอย่าง มันก็สนุกดี...ช่างคิดมากเลยนะ ชิโนะคุง...

ฮาจิเมะ : เฮะ ๆ ผมจนน่ะครับ เลยมักจะหาเกมเล่นโดยไม่ต้องใช้เงิน

อย่างเช่นทำเขาวงกตในสมุด หรือถักผมของน้องสาว~♪

มิโดริ : สุดยอด...ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะใช้เวลาทำอะไร อิจฉาจังเลย...

เคย์โตะ : นี่! อย่ามาเล่นบนทางเดินสิ

ฮาจิเมะ : เอ๋...!?

มิโดริ : เหวอ--?! ชิโนะคุงอย่ามาหลบหลังฉันสิ...

(โอ้...เขาสั่นอยู่ด้วย...เกิดอะไรขึ้นน่ะ...?)

(ถึงจะไม่เข้าใจเท่าไหร่ แต่ฉันต้องปกป้องเขา)

เคย์โตะ : หืมม?ทาคามิเนะจากริวเซย์ไต และชิโนะ...จากราบิทส์สินะ อย่ามาเล่นแถวนี้สิ

เพราะฝนตกพื้นเลยลื่น เดี๋ยวพวกเธอจะล้มแล้วเจ็บตัวเอานะถ้าไม่ระวังมากพอน่ะ

ฮึ่ม...ฉันว่าพวเธอคงไม่ละเมิดกฎอะไรร้ายแรง เพราะงั้นจะปล่อยผ่านไปแล้วกันนะ

พยากรณ์อากาศบอกว่าฝนจะตกหนักขึ้น แทนที่จะมาเอ้อระเหยอยู่แถวนี้รีบกลับไปกันได้แล้ว

มิโดริ : ค--ครับ เข้าใจแล้ว...ขอโทษครับ...

เคย์โตะ : ไม่จำเป็นต้องขอโทษ พวกเธอไม่ได้ทำอะไรผิด...ผ่าเผยกันหน่อยสิ----ใช้ไม่ได้เลยนะ

มิโดริ : (อ๊ะ เขาไปแล้ว...อะไรกันล่ะนั่น...นึกว่าจะโดนบ่นเข้าซะแล้ว)

(ฉันคิดว่าเขาคงแค่มาเตือนไม่ให้เราลื่นจนเจ็บตัว...ก็คงจะเป็นห่วงหรืออะไรแบบนั้นรึเปล่า...?)

(ฮืมมม แต่จะคิดเป็นอย่างอื่นก็ได้ ใช่มั้ย...?)

ฮาจิเมะ : .......

มิโดริ : ชิโนะคุง...? ไม่เป็นไรแล้ว รองประธานนักเรียนไปแล้ว เพราะงั้น....

ฮาจิเมะ : ป ไปแล้วหรอ?โล่งไปที~ขอโทษที่มาหลบข้างหลังแบบนี้นะ ผมไม่รู้จะทำยังไงกับสมาชิกจากอาคัตสึกิดี...

มิโดริ : ฉันเข้าใจ...คนพวกนั้นออกแล้วน่ากลัวหน่อย ๆ ใช่มั้ยล่ะ...

แต่ถ้าเทียบกับคนที่ถือดาบบหรือคนจากชมรมคาราเต้ รองประธานแว่นดูอ่อนแอไปเลย...

แต่พอนึกขึ้นได้ว่าเขาเป็นรุ่นพี่แล้วก็เป็นคนจากสภานักเรียกก็รู้สึกกลัวขึ้นมา

เวลาโมริซาวะเซมไปทำเรื่องบ้า ๆ คน ๆ นั้นก็มักจะเทศน์เขาด้วยแววตาตายด้าย

ถึงฉันคิดว่าไม่ได้ทำอะไรผิด แค่เจอเขาฉันก็รู้สึกเหมือนจะโดนเทศน์ยาวได้ทุกเมื่อเลย

พี่ชายฉันเองก็ฉลาดมาก พวกเขาคล้ายกันมากทีเดียว พอเจอกันก็เลยรู้สึกหวั่นเกรงขึ้นมา

ฮาจิเมะ : อ๊ะ เธอก็มีพี่ชายด้วยสินะครับ?ผมเองก็เป็น 'โอนี่จัง'~มีน้องสาวและน้องชายที่น่ารักด้วยล่ะ...♪

มิโดริ : โอ้ น่าอิจฉาจังนะที่ได้เป็น'โอนี่จัง'...ฉันแน่ใจว่าต้องเป็นครอบครัวที่อบอุ่นแน่ ๆ...♪

สึมุกิ : อ๊าาาาากกกกกกกกกก

ฮาจิเมะ : ...!? ห๊ะ--!?

มิโดริ : อ-อะไรน่ะ!? อยู่ ๆ ก็มีเสียงแปลก ๆ ใช่มั้ย? เสียงร้อง...!?

ฮาจิเมะ : ม ไม่ใช่แค่เสียงร้องแต่ผมได้ยินเสียงเหมือนอะไรตกแตกด้วย?เสียงเหมือนอะไรหนัก ๆ หล่นลงมา!

ส เสียงฟ้าผ่าหรอ...?