Biblio TH / Epilogue

เอาล่ะ เรียงเสร็จหมดแล้ว

เหนื่อยหน่อยนะครับ~เธอสุดยอดเลยครับ เคย์โตะคุง อ่าา ฉันขอบคุณมากกกจริง ๆ นะครับที่มาช่วย

หึ แกไม่ต้องขอบคุณพวกฉันหรอก แล้วยังไงมันก็เป็นงานของฉันอยู่แล้ว

เราฆ่าเวลากันจนห่าฝนผ่านไปแล้ว แล้วก็ได้ยืดเส้นยืดสสายโดยที่ไม่ต้องคิดฟุ้งซ่าน เพราะงั้นขอบคุณเช่นกัน

ฉันต้องคิดอะไรหลายอย่างตอนทำงานของสภา และในฐานะรองประธานก็จะเหลวไหลไม่ได้

แต่ตราบใดที่งานห้องสมุดเป็นของแก ต่อให้ทำพลาดมันก็จะอยู่ในความรับผิดชอบของแกไงล่ะ

หวา-ใจร้ายจังครับ!! ทำไมพูดเหมือนไม่สนใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับฉันแบบนั้นล่ะครับ?!

ถ้าฉันคิดแบบนั้น ก็ไม่มาช่วยแกแต่แรกหรอก...ถ้าแกต้องการ ฉันจะเพิ่มงบให้ฝ่ายบรรรณารักษ์แล้วก็หาสมาชิกมาเพิ่มให้ ว่าไง?

โอ้ ไม่เป็นไรครับ~อันที่จริง นอกจากงานแบบนี้ฉันก็มีเวลาว่างค่อนข้างเยอะเลยล่ะ เพราะงั้นมีแค่ฉันก็ไม่เป็นไรหรอกครับ

งานใหญ่ ๆ ที่เคยเป็นของบรรณารักษ์ก็ถูกจัดการโดยสภานักเรียนอยู่แล้ว

อย่างเช่นการบริหารงบประมาณ  หรือดูแลSNSของโรงเรียน

ในปีหน้า ห้องสมุดก็จะกลายเป็นส่วนย่อยของสภานักเรียนใช่มั้ยล่ะครับ? เพราะงั้นตราบใดที่ฉันยังอยู่ที่นี่

ฉันอยากจะทำให้แน่ใจว่าจะทำให้สะดวกต่อการจัดการของพวกรุ่นน้อง ช่วยฉันตรงส่วนนั้นด้วยนะครับ เคย์โตะคุง

สำหรับวันนี้ขอบคุณมากครับ

อย่างที่บอก เลิกขอบคุณฉัน...หืม?

โอ๊ะ อันสุจัง! สวัสดียามเย็นครับ~มีอะไรหรือเปล่าครับ?

อยากจะมายืมหนังสือกับอุปกรณ์หรอครับ? เธอมาได้ถูกเวลาเลยนะ~ฉันพึ่งจัดหนังสือเสร็จเลยครับ~♪

มองหาหนังสือแบบไหนอยู่หรอครับ?

-ว-เหวอ?!

เกือบไปแล้ว!ระวังหน่ออยสิครับ อาโอบะเซมไป...

ข ขอโทษครับ เกือบจะร่วงแล้วเชียว...ฉันไม่ชินกับแว่นอันนี้ เลยเวียนหัวนิดหน่อย...

มี ปัญหา อะไรกับแว่นที่ฉันให้แกยืมงั้นรึ?

ไม่ครับบบ ไม่ใช่แบบนั้น...

เดี๋ยวนะ ทาคามิเนะคุง ทำw,ถึงมานั่งอยู่ตรงนี้ล่ะครับ?

ถ้ารู้สึกไม่ค่อยดี ให้ฉันช่วยพาไปห้องพยาบาลมั้ยครับ?

อ๊ะ เปล่าครับ ฉันชินกับงานที่ต้องออกแรง ไม่ได้เป็นอะไรครับแต่...เหมือนชิโนะคุงจะเหนื่อยเลยหลับไปแล้วน่ะครับ...

Zzzzz...♪

เหมือนจะหลับไปตอนที่มาอิงไหล่ฉันน่ะครับ เลยขยับไม่ได้...ขอโทษนะครับ ฉันพยายามจะช่วยเพราะรู้สึกเหมือนไม่ได้ทำอะไรเลยแต่...

หนังสือที่หยิบมามันน่าสนใจเลยเผลออ่านจนติดลม สุดท้ายเลยไม่ได้ช่วยอะไรเลย...

อะฮะฮะ ไม่เป็นไรครับ~เธอทำได้ดีมากแล้วล่ะ ฉันมีความสุขจนจะร้องไห้เลยนะครับ

ยังไงเธอก็ยังเป็นเด็กอยู่ ฉันไม่ได้คาดหวังให้เธอทำทั้งหมดหรอกนะครับ

อย่าทำเหมือนฉันเป็นเด็กสิครับ อายุเราไม่ได้ห่างกันขนาดนั้นซักหน่อย....แต่ฉันก็คงพูดอะไรไม่ได้ในเมื่อทุกอย่างมันเป็นแบบนี้...

นี่ ชิโนะคุง ตื่นเถอะ...มืดแล้วนะ เราควรกลับบ้านได้แล้ว...

อืม~...งัมงัม

เอ๋--อย่ากินเสื้อฉันสิ...อืม แต่ฉันยังไม่หยุดโตแล้วก็ต้องซื้อชุดใหม่อยู่ดีเพราะงั้นไม่เป็นไรล่ะมั้ง...

เฮะ ๆ พวกเธอสนิทกันจังนะครับ~น่าอิจฉาจังเลย

นี่ แกปล่อยนักเรียนใหม่ไว้คนเดียวอยู่นะ ตอบเธอได้แล้ว

อ๋าา...? ขอโทษด้วยนะครับ เธอมาทำอะไรนะครับ...อันสุจัง?

เอ๋ เอาแว่นของฉันมาให้หรอครับ?

แบบนี้นี่เอง...เรื่องก็คือ เรย์คุงทำแว่นหาย แล้วพยายามหาทั่วโรงเรียน?

สุดท้ายก็หาเจอ แต่เขาตื่นมาทั้งวันจนเหนื่อยเลยไปนอนในโลงแล้ว...

เธอเลยเอามาคืนให้ฉันแทนสินะครับ?

อันที่จริงจะเอาไว้กับเรย์คุงก่อนก็ไม่เป็นอะไรหรอก...น่าแปลกใจที่คน ๆ นั้นดูจะใส่ใจเรื่องแบบนี้นะครับ?

เฮะ ๆ แน่นอนครับ ฉันจะรับมันไว้ คิดถึงจังเลย แว่นของฉัน~♪

เดี๋ยวก่อนอาโอบะ ตอนนี้แกใส่แว่นอีกอันอยู่เพราะงั้นอย่าใส่อีกอันทับไปล่ะ กรอบจะพังเอาแล้วเลนส์ก็จะเป็นรอยด้วย

แว่นอย่างนั้น แว่นอย่างนี้ น่ารำคาญครับ~อืม...แว่นของฉันมันเลอะนิดหน่อย เพราะงั้นฉันคงใส่แว่นที่ยืมจากเธอไว้จนกว่าจะทำความสะอาดเสร็จนะครับ เคย์โตะคุง

แต่มิตรภาพที่ได้รับจากเธอมันก็อบอุ่นและทำให้ฉันมีความสุขมากเลยล่ะ

หืม...แกปลุกเสกแว่นนั่นไว้ด้วยสินะ? ไม่บ่อยที่แกจะเอา 'ของนำโชค' เก็บไว้ ไหงเป็นแบบนั้นซะละ อาโอบะ?

ฉันเองก็เปลี่ยนไปที่ละนิดเหมือนกันนะครับ? ค่อย ๆ เปลี่ยนไปช้า ๆ ในโรงเรียนนี้...

ฉันได้แต่หวังอยู่ลึก ๆ ว่าการเปลี่ยนแปลงนี้จะเป็นเรื่องดี

ฉันจะเป็นเหมือนตัวเองในอดีตไม่ได้ แต่ฉันที่โง่เขลาก็ยังไม่ได้เปลี่ยนไปขนาดนั้น...

แต่มันก็คงดีกว่าการเกลียดชังตัวเอง

ไม่มีทางที่พายุฝนจะโหมตลอดไป แต่ก็เพราะว่ามีสายฝน สายรุ้งที่สดใสจึงจะปรากฏออกมาได้

ฉันมักจะเฝ้ารอเรื่องราวแบบนั้นและหวังว่ามันจะไม่เปลี่ยนผันไป ไม่ว่า...วันนี้ พรุ่งนี้และวันต่อจากนี้ ฉันก็จะใช้ชีวิตครับ