Sakuma Rei Card's story TH / The Gods' Play

(โทรศัพท์กระดาษ) ซาคุมะ เรย์ / การแสดงของเหล่าพระเจ้า

" ฟังเสียงมันแบบนี้ไงเล่า "

" ช่างเป็นความขบขันที่หาได้มิบ่อยเลยน้อ "

(จริง ๆ ตรงนี้อยากแปลว่า ช่างโบ๊ะบ๊ะเสียจริงหนอ มากเลยค่ะw)

อรุณสวัสดิ์ ! ฮิบิกิ วาตารุ ของคุณยังไงล่ะครับ...☆

ช่างเป็นวันที่อากาศดีเสียเหลือเกิน! เป็นใจแด่การดื่มด่ำชีวิตในวัยเยาว์! อรุณของวันใหม่ได้เริ่มขึ้นอย่างวิจิตรงดงาม!

ตะวันจรัสแสงได้ตื่นขึ้นแล้ว! และกระผม ขอน้อมรับความสว่างไสวนั้นไว้ ฮิบิกิ วาตารุเองครับ...☆

แม้จะเป็นยามเช้าเจ้าก็กระตือรือร้นน่าดูเชียวหนา ฮิบิกิคุง

โอ๋ โอ๊ะ โอ๊ะ โอ๋?

ช่างแปลกตาเสียจริงครับที่เห็นคุณปรากฏตัวในห้องเรียนยามเช้าเช่นนี้...เรย์?

ไม่ใช่ว่าปกติจะต้องแสดงออกเฉกเช่นแวมไพร์พลางกล่าวว่า "ถ้าข้าสัมผัสแสงแดดต้องกลายเป็นขี้เถาเป็นแน่~" แล้วไปนอนในโลงศพที่เอาไว้ในห้องของชมรมดนตรีหรือครับ? 

ก็~นะ วันนี้มีทำความสะอาดห้องชมรม ห้องนั้นอยู่ในจุดที่ไม่ได้สัมผัสแสงแดดมากนัก ฉะนั้นจึงเริ่มมีราขึ้นในช่วงนี้แล

เจ้าหมาเองก็ด้วย...

จมูกของเจ้านั่นเฉียบไวนัก เขาคงมิพึงใจกลิ่นอันอับชื้น จึงเรียกคนมาทำความสะอาดทุกซอกมุม กระทั่งแผ่นปูพื้นยังถูกรื้อออกเสียหมด

ด้วยเหตุนั้น เสียงรบกวนวุ่นวายเสียจนข้ามิอาจหลับลง...แลข้าควรมาโผล่หน้าในชั้นเรียนเสียบ้าง ข้าจึงหอบสังขารตัวเองมาถึงที่นี่

เปลือกตาข้าหนักจนสามารถหลับได้ตลอดเวลาเชียว...(หาว) ♪

ให้ตาย การเดินขึ้นบรรไดช่างสาหัสสากรรจ์ต่อชายชราเช่นข้าเสียนี่กระไร

คงดีหากที่นี่สามารถทำให้ คำว่าอะไรหนา เข้าถึงง่าย

ทำไมถึงทำตัวเหมือนอายุเยอะขนาดนั้นล่ะครับ ?

ถ้าต้องการจริง ๆ ทำไมไม่ติดลิฟต์ให้ตัวเองล่ะครับ ?

อืม~ข้ามาเข้าเรียนมิบ่อย หากต้องแก้ตึกใหม่เพียงเพราะข้าแล้วคงรู้สึกแย่นัก

ข้าพึงพยายามเท่านั้น แลอีกอย่าง หากข้ามิเดินไปไหนเสียบ้างขาของข้าจักอ่อนแรงเอา

ยิ่งไปกว่านั้น ฮิบิกิคุงเอ๋ย มีข่าวลือมาถึงหูข้าว่าวันนี้จักมีการสอบ เจ้าได้เตรียมตัวมาหรือไม่ ?

โอ้ หัวข้อสนทนาแบบนักเรียนทั่วไป! กระผมจะเล่นด้วยจนถึงที่สุดเลยล่ะครับ!

เมื่อวานกระผมดูหนังทั้งวันและ-ไม่ได้อ่านมาสักนิดเลยครับ ☆

เรย์คุง คุณมักจะสอบได้คะแนนเต็มเสมอโดยที่ไม่ได้เข้าเรียน น่าประทับใจครับ♪

เรียกใครว่า "เรย์คุง" กันหนอ ? นั่นหยาบคายต่อผู้อาวุโสหนา...

แต่ ข้ามิได้รังเกียจมันดอก

คึคึคึ ข้าขาดเรียนตลอดช่วงที่ผ่านมา จึงมิอาจมั่นใจในการสอบครั้งนี้นัก~

ข้าว่าคงไร้ทางเลือกอื่นนอกเสียจากสอบตกไปและเรียนซ่อมกันเจ้า ฮิบิกิคุง

ถึงจะพูดแบบนั้น แต่จริง ๆ อ่านมาแล้วใช่มั้ยล่ะครับ?

เรย์คุง คุณมักจะล้ำหน้าคนอื่นอยู่เสมอ

แม้แต่เทศกาลมาราธอนของโรงเรียน คุณพูดว่า "มามุ่งสู่เส้นชัยไปด้วยกันเถิด♪ " แต่สุดท้ายแล้วคุณก็ทิ้งกระผมไปเข้าเส้นชัยไปนะครับ ! 

ตอนนั้นข้าลืมไปเสียสนิท...

ก็ข้า~ข้าเพียงต้องการแสดงด้านที่น่าประทับใจแด่ผู้ที่ข้ารักเท่านั้นแล♪

...กำลัง 'เล่น' อะไรกันอยู่งั้นหรอครับ?

โอ้ คานาตะ! สหายที่รักของกระผม! อรุณส--วัสดิ์ครับ☆

คึคึคึ สิ่งหายากอีกแล้วรึ พวกเราสามประหลาดอยู่กันพร้อมหน้า

พวกเราอยูห้องเดียวกัน แต่เพราะขาดเรียนอยู่เป้นนิจ จึงมิค่อยได้เห็นหน้าค่าตากันนัก

มานี่สิครับ คานาตะ! มาร่วมเล่นเป็นนักเรียนมัธยมปลายแบบปกติ! หรรษาเอามากเลยนะครับ...☆

อะฮะฮะ ทั้งสองคนมักจะดู 'สะหนุก' ทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรแท้ ๆ นะครับ...♪

งั่ม งั่ม...♪

โอ๋? เมินเฉยต่อบนสนทนาและสิ่งรอบกายพลางเริ่มระบประทานอาหารเช้า!

Amazing! อย่างที่คาดเลยนะครับคานาตะ ช่างเป็นการแสดงออกที่ยากจะควบคุมครับ...☆

งั่ม งั่ม เช้านี้มีเรื่อง 'วุ่นวาย' ผมเลยไม่มี 'เวลา'...เพราะแบบนั้นเลยซื้อ 'ขะหนมปังไส้กุ้งทอด' จาก 'สะหะกอน' ระหว่างทางน่ะครับ

ผมไม่ได้ 'สนใจ' จะกิน 'ขะหนมปัง' เพราะงั้นผมให้คุณครับ วาตารุ♪

เช่นนั้นทำไมไม่ซื้อมาแต่กุ้งทอดล่ะครับ?

แต่กระผมยินดียิ่งนัก การแบ่งขนมเช่นนี้เองก็ราวกับว่าเป็นนักเรียนมัธยมปลายธรรมดา...☆

อ่า แม้จะเป็นแค่ขนมปังทั่วไป แต่รสชาติช่างน่าภิรมณ์เหลือล้น! นี่คือรสชาติแห่งวัยเยาว์ แห่งมิตรภาพ

คึคึคึ นานนักจากครั้งล่าสุดที่ข้าเห็นเจ้าทานอะไร ฮิบิกิคุง

บางทีเจ้าอาจไม่ชอบให้ผู้ใดเห็นการกระทำที่ควรจะอยู่เบื้องหลังเวทีรึ?

อย่างไรก็ตาม พวกเจ้าทั้งหลาย ข้ามีสิ่งที่สงสัย

นี่ก็ถึงเวลาที่จะเข้าเรียนแล้ว ใยจึงมิเห็นผู้อื่นใดปรากฏกายในชั้นเรียนเลยเล่า?

หืม? บางที่การที่พวกเรา 'ปรากด' ตัวพร้อมกันแบบนี้ทำให้ 'เข้าถึงยาก'...?

ไม่นะครับ กระผมเองก็ไม่รู้สึกว่ามีใครอยู่ข้างนอกห้องเรียนเหมือนกัน?

ไม่แปลกไปหน่อยหรอครับ? กระผมได้ยินเสียงจากห้อง 3-A~แต่แล้วสมาชิกจากห้อง3-Bไปไหนกันล่ะครับ ?

Amazing! ปริศนาที่น่าฉงนใจ แอบซ่อนอยู่ในชีวิตประจำวันครับ...☆

อืม อืม...เช่นนั้นเองรึ

โอ้ ตายจริง เรย์เริ่มพูดคุยผ่านโทรศัพท์กระดาษ! ยังใช้มันอยู่อีกหรือครับ?

อืม บางครั้งอิทสึกิคุงเริ่มบ่นถึงห้อง 3-A เช่น "ผมสุดจะทนกับห้องนี้แล้ว..." ด้วยสิ่งนี้แล ข้าสามารถแนะนำและฟังเขาบ่นได้

แต่ที่สำคัญยิ่งกว่านั้น เหตุคือคาบแรกของ3-Bจะเป็นวิชาพละ

อิทสึกิคุงกล่าวว่าเขาเห็นสมาชิกคนอื่นเปลี่ยนชุดและลงไปที่สนามแล้วหนา

โอ้ เช่นนั้นเองหรือครับ! เหล่ากระต่ายน้อยอยู่ที่สนามนี่เอง!

ไม่คาดฝันมาก่อน ว่าพวกเราทั้งสามไม่มีใครจำตารางเรียนได้แม้แต่คนเดียว...☆

ฟุฟุ คงเป็นที่ประจักษ์แล้วว่าพวกเราหาใช่พระเจ้าผู้รอบรู้ไม่

ช่างเรื่องนั้นเถอะครับ พวกเราควรจะเปลี่ยนชุดและลงไปที่ 'สะหนาม' นะครับ?

เพราะเรามาที่นี่เพื่อ 'เข้าร่วม' ชั้นเรียน มันจะ 'เสียเปล่า' ถ้าพวกเราไป 'สาย' หรือ 'ขาดเรียน' ใช่มั้ยครับ?