Ensemble Stars Translation by SUMIRE

 @ห้องสมุด คำเตือน : มีการกล่าวถึงความตาย อ่าาา ช่วยได้มากเลยครับ ! ดีจริง ๆ ที่มีรุ่นน้องที่น่ารักแบบนี้ ~ ♪ ดีใจทีปลอดภัยนะครับ ว่าแต่ทำไมถึงโดนชั้นหนังสือทับเอาได้ละครับ ทาคามิเนะคุงพอมีแรงครั้งนี้เลยไม่เป็นอะไร แต่ถ้ามีแค่ผมคนเดียวคงช่วยไม่ไหวแน่ ๆ ถึงจะไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะอะไร แต่ครั้งหน้าต้องระวังกว่านี้นะครับ? โดนรุ่นน้องบ่นซะแล้วครับ...!เอ่อ มันไม่ใช่ว่าฉันโดนทับแบบนี้บ่อย ๆ หรอกนะครับ! ฉันกำลังจัดหนังสือตามปกติของงานบรรณารักษ์ แต่ช่วงนี้หนังสือเก่า ๆ เกิดชื้นเพราะฝน ฉันเลยย้ายหนังสือที่สำคัญไปไว้ห้องใต้ดิน ที่ ๆ ความชื้นพอเหมาะน่ะครับ แล้วฉันก็ขนหนังสือจากใต้ดินขึ้นมาเติมช่องว่างในชั้นหนังสือ หรือก็คือ ฉันกำลังสลับหนังสือ นั่นแหละครับ ค่อนข้างลำบากเพราะสมาชิกบรรณารักษ์ไม่มากพอน่ะครับ เอ่อ ก่อนหน้านั้น อะไรคือห้องใต้ดินหรอครับ? อ่าา เป็นห้องสมุดที่อยู่ข้างล่างน่ะครับ ฉันก็รู้เพราะมีเพื่อนมาบอกฉันตอนปีที่แล้ว และเพราะมันอยู่ใต้ดิน ก็เลยมีหนังสือเก่า ๆ ที่หายากหรือแม้แต่หนังสือหวงห้ามที่นัตสึเมะคุงสะสมไว้ น่าสนใจทีเดียวครับ ถ้าเธอสนใจ ฉันจะพาไปดูก็ได้นะครับ แต่ตอนนี้ฉันไม่มีแ...

 @ห้องสมุด ข ขออนุญาตครับ~ นี่ กลับกันเถอะชิโนะคุง รู้สึกไม่ดียังไงไม่รู้...นี่มันน่ากลัวนะ จะทำยังไงถ้ามีผีขึ้นมาล่ะ เฮะ ๆ ทาคามิเนะคุงเชื่อเรื่องผีด้วยหรอครับ ? อืม...ไม่ใช่หรอก แต่ความกลัวมันก็คนละเรื่องกันนะ... ตอนเด็ก ๆ มีคนเล่าให้ฟังเรื่องผีที่จะมาตามหลอกหลอนถ้าเล่นหรือทำให้อาหารเสียของ ฉันฝังใจมาตั้งแต่ตอนนั้นเลย พ่อแม่กับพี่ชายจะเอามะเขือเทศเน่าปาใส่ฉันแล้วบอกว่า "น่าเสียดาย ~ ♪น่าเสียดาย ~ ♪".....ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมะเขือเทศเน่า... โอ้ พ่อแม่ผมก็เคยเล่าอะไรแบบนั้นให้ฟังนะครับ แต่เขาไม่ได้เอามะเขือเทศปาใส่ผมหรอกนะ แบบนั้นมันก็เสียของพอกันเลย มันคงเป็นเรื่องที่เล่า ๆ กันแถบนี้สินะครับ เธออยู่แถว ๆ นี้ ใช่มั้ยครับ? ใช่...ในร้านขายผักย่านการค้า... โอ้ จริงด้วย ผมเหมือนจะเคยไปซื้อของแถวนั้นนะครับ แต่ผักที่ซื้อจะซุปเปอร์มาร์เก็ตมักจะถูกกว่า ผมเลยไม่ได้ไปบ่อยนัก ฉันก็เถียงไม่ได้...เราเอาชนะบริษัทใหญ่ ๆ ที่สามารถผลิตสินค้าได้ในจำนวนที่เยอะกว่ามาก ๆ แล้วส่งไปตามสาขาต่าง ๆ ไม่ได้เลย....ธุรกิจเล็ก ๆ มันลำบากจังน้า... เอะเฮะ ๆ แต่หลังจากนี้ผมคงไปซื้อที่นั่นนะครับ เพราะเป็นร้า...

 @โถงทางเดิน ฮาจิเมะ : จะไปแล้วนะครับ~ ♪ ฮึบ สไลลลด์~ ♪ มิโดริ : โหห..ชิโนะคุง สุดยอดเลย...สถิติ3.57เมตร ฮาจิเมะ : เยย้~ ♪ สถิติใหม่แหละครับ~! มิโดริ : ตาฉันแล้ว หืม...ขาฉันยาวกว่าบางทีอาจจะเป็นประโยชน์ก็ได้... สไลด์~ ♪ อ่าา ไม่นะ เกิดกลัวตอนครึ่งทางขึ้นมาเลยเผลอหยุด... ฮาจิเมะ : เอะเฮะ ๆ ผู้เล่นทาคามิเนะไปถึงสถิติที่ 2.3 เมตร ~ ♪ มิโดริ : ผู้เล่น...? ฮาจิเมะ : ตาผมแล้วครับ สไลลลด์ โอ๊ะ! ผมทำสถิติใหม่ได้อีกแล้วรึเปล่านะ? มิโดริ : อื้ม...นายน่าจะไปไกลกว่าสี่เมตรได้แล้ว ฉันคิดว่านายอาจจะเป็นอัจฉริยะก็ได้นะ... ฮาจิเมะ : เอะเฮะ ๆ สไลด์ไปบนทางเดินลื่น ๆ สนุกมากเลยครับ  แต่แบบนี้จะไปไม่ถึงเอารึเปล่านะครับ มิโดริ : คิดว่าไม่เป็นไรหรอก ใช่มั้ย?พวกเราเองก็ไม่ได้รีบด้วย...หนังสือที่ยืมมาก็ยังไม่ถึงกำหนดคืน จริงมั้ย? อีกอย่าง มันก็สนุกดี...ช่างคิดมากเลยนะ ชิโนะคุง... ฮาจิเมะ : เฮะ ๆ ผมจนน่ะครับ เลยมักจะหาเกมเล่นโดยไม่ต้องใช้เงิน อย่างเช่นทำเขาวงกตในสมุด หรือถักผมของน้องสาว ~ ♪ มิโดริ : สุดยอด...ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะใช้เวลาทำอะไร อิจฉาจังเลย... เคย์โตะ : นี่! อย่ามาเล่นบนทางเดินสิ ฮาจิเมะ...

 @ห้องเรียน1-A มิโดริ : Zzz...Zzz...            ....อืม...ห หืม?นี่ฉันหลับไปหรอ? ฮาจิเมะ : อรุณสวัสดิ์ครับ ทาคามิเนะคุง ~♪ มิโดริ : ฮ้าว...อะ อื้ม...? ฮาจิเมะ : เฮะ ๆ ยังสะลึมสะลืออยู่เลย~จำได้มั้ยครับว่าตัวเองอยู่ที่ไหน?หรือบางทีอาจจะลืมชื่อผมไปแล้วด้วยรึเปล่า? มิโดริ : ไม่ ฉันจำได้...นายเป็นเพื่อนร่วมห้องของฉัน แล้วทุกคนที่นี่ก็มีเอกลักษณ์มาก ๆ เพราะงั้น...แล้วที่บ้านฉันก็เป็นร้านขายผัก การจำชื่อคนมันเป็นเรื่องพื้นฐานล่ะนะ... อืม ชิโนะคุง...ฉันหลับไปทั้งคาบเลยงั้นหรอ...? ฮาจิเมะ : ใช่ครับ~แล้วก็หลับไปจนหมดคาบเลย ขี้เซาจังเลยนะครับ  เธอดูหลับสบายมาก ๆ จนผมไม่อยากปลุกเลยล่ะ แต่ผมเป็นเวรวันนี้ ถ้าเธอยังอยู่ที่นี่ผมก็กลับบ้านไม่ได้น่ะครับ มิโดริ : งั้นก็น่าจะปลุกตั้งแต่แรกสิ...ฉ ฉันขอโทษ โอเคมั้ย? อ่าา ให้ตายสิ...ช่วงนี้มันเหนื่อยมาก ๆ เลย การซ้อมของริวเซย์ไตมันหนักขึ้นแล้วก็หนักขึ้นเรื่อย ๆ  ฉันยังไม่ชินกับเรื่องของไอดอลแบบนี้เลย.. อืม ชิโนะคุง...ให้ฉันช่วยทำเวรเพื่อเป็นการขอโทษนะ... ฮาจิเมะ : อ๊ะ ไม่เป็นไรครับ~มันเสร็จหมดแล้วล่ะ ผมมักจะรับงาน...